Χάζε, Καρλ Μπένεντικτ

(Hase, Βαϊμάρη 1780 – Παρίσι 1864). Γάλλος γλωσσολόγος, γερμανικής καταγωγής. Σπούδασε στην Ιένα, όπου έμαθε τη νεοελληνική και την αραβική γλώσσα και στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι, όπου σχετίστηκε με τους εκεί λόγιους Έλληνες και κυρίως με τον Κοραή και τον Κοδρικά. Στη γαλλική πρωτεύουσα προσελήφθη ως καθηγητής του κατοπινού αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ’, διετέλεσε επιμελητής των ελληνικών χειρογράφων στην αυτοκρατορική βιβλιοθήκη (1832) και χρημάτισε καθηγητής της ελληνικής παλαιογραφίας και της νεοελληνικής γλώσσας στη σχολή των ανατολικών γλωσσών (1816). Έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας των Επιγραφών και Γραμμάτων (1824) και αργότερα διορίστηκε καθηγητής της γερμανικής γλώσσας και φιλολογίας στην Πολυτεχνική Σχολή (1830) και καθηγητής της συγκριτικής γραμματικής στη Σχολή Γραμμάτων (1852). Με εντολή της Γαλλικής Ακαδημίας συνέταξε γεωγραφικές, αρχαιολογικές και ιστορικές οδηγίες για χρήση της γαλλικής ερευνητικής αποστολής στην Πελοπόννησο. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη βυζαντινή ιστορία και δημοσίευσε τον Λέοντα Διάκονο, τον Βαλέριο Μάξιμο, το Περί Διοσημιών του Ιωάννη του Λυδού και τον Σουητώνιο (1828). Μεγάλη ήταν η συμβολή του X. στη νέα έκδοση του έργου Θησαυρός της ελληνικής γλώσσης του Ερρίκου Στεφάνου (1832 – 1865) και γενικά στην ανάπτυξη των κλασικών σπουδών στη Γαλλία. Ημερολόγιο –γραμμένο από τον ίδιο σε ιδιόρρυθμα ελληνικά– σχετικά με τη διαμονή του στην Ελλάδα στα χρόνια του Όθωνα, δημοσίευσε ο Α. Ραγκαβής στο Ημερολόγιον Βρετού (1868).